Het Groninger vrachtschip MS Hanze Göteborg, dat op 28 december vier Amerikanen uit de Atlantische Oceaan redde, is aangekomen in Canada. Peter Dekker, directeur Hanzevast Shipping, vloog van Groningen naar Quebec om de zestienkoppige bemanning en de drenkelingen te verwelkomen.

Op de kade voelden de vier Amerikaanse ex-militairen voor het eerst sinds weken weer vaste grond onder de voeten. ‘De emoties vlogen natuurlijk alle kanten op. Ik wilde er zelf bij zijn, want ik wilde de geredde drenkelingen de hand schudden en hun verhaal horen. Het overheersende gevoel bij de mannen is dat van dankbaarheid’, vertelt Dekker telefonisch vanuit Canada.

Oorspronkelijk zou het schip al afgelopen zondag aanmeren in het plaatsje Contrecoeur, in de Canadese provincie Quebec. Dat werd uiteindelijk dinsdagochtend (plaatselijke tijd), want door ijsvorming was de rivier Saint Lawrence moeilijk bevaarbaar. Na het emotionele afscheid van de bemanning, waar Dekker dus ook bij was, werden de Amerikanen naar een hotel in de buurt gebracht, waar ze herenigd werden met hun vrouwen en kinderen.

De Amerikanen deden mee aan een roeiwedstrijd, toen op 28 december hun roeiboot omsloeg als gevolg van het slechte weer. Ze namen hun toevlucht in een klein vlot, dat ze voor de zekerheid aan boord mee hadden. Daar dreven ze vervolgens 22 uur lang in rond op de woeste zee, zonder veel hoop te hebben gered te worden. Die hulp kwam er uiteindelijk wel, dankzij de oplettende en wakkere bemanning van het Groningse vrachtschip.

Twee weken na de zeldzame reddingsactie is Dekker nog steeds apetrots op zijn bemanning. ‘Het was wonder boven wonder. De reddingsactie hing van toeval aan elkaar. Ons schip had twaalf uur vertraging, want het bunkeren in Zuid-Afrika duurde langer dan gedacht. Als dat niet was gebeurd…’

Daarmee was de aaneenschakeling van fortuinlijke momenten nog lang niet ten einde: ‘Het was een kwestie van toeval dat ze het noodsignaal hoorden. En het was toeval dat de bemanning het kleine vlot gevonden heeft. En vervolgens ook dat ze de mannen in de ruige zee heelhuids aan boord kregen. Het is toeval op toeval en – niet te vergeten – een staaltje zeemanschap waar je u tegen zegt. Ongelooflijk’, blikt Dekker terug.

De directeur Hanzevast Shipping, die de actie vanaf zijn Groningse kantoor volgde, kan zijn bemanning niet genoeg roemen. ‘Moet je je voorstellen: een vlot dat langzaam volloopt met water… De Amerikanen konden het water er niet uit blijven scheppen, dat was simpelweg niet vol te houden. De bemanning heeft het vervolgens fantastisch gedaan. Cool, calm and collected, zoals ze dat hier zeggen. Er ging een heleboel fout bij het ongeval met de roeiboot, maar gelukkig nog meer goed bij de reddingsactie’, vat Dekker de gebeurtenissen van 28 december samen.

Op de Canadese kade heeft Dekker zowel de bemanning als de drenkelingen toegesproken. Hij las een brief voor van de Nederlandse plaatsvervangend ambassadeur in Canada en hield vervolgens zelf een speech. Daarna was er het afscheid tussen de Amerikanen en de bemanning van MS Hanze Göteborg , die uit verschillende nationaliteiten bestaat, onder wie veel Filipijnen.

In de twee weken na de reddingsactie zijn ze naar elkaar toegegroeid, zo merkte Dekker al snel. ‘Ze hebben oudejaarsavond samen meegemaakt en natuurlijk nog veel meer. Het zijn vrienden voor het leven. De Amerikanen liepen over van dankbaarheid. Een van de Amerikanen zei al: ik ga volgend jaar op vakantie naar de Filippijnen.’

‘Ook voor de bemanning was de afgelopen weken een avontuur’, vertelt Dekker. ‘Iedereen was betrokken bij de reddingsactie; alles is gegaan zoals je dat graag ziet. Eenmaal aan boord heeft de bemanning de drenkelingen goed verzorgd. Ze hebben lekker gekookt. Ze hebben ‘s avonds samen films gekeken, veel tijd doorgebracht op de brug en in machinekamer. En af en toe hebben de Amerikanen ook meegelopen met hand- en spandiensten aan boord, denk ik.’

Dekker: ‘Een van de Amerikaanse veteranen zei tegen mij op de kade: Ik heb na de reddingsactie twee nachten niet geslapen. Daarna, toen de adrenaline weer een beetje was gezakt, hebben ze de tijd gehad om alles op een rijtje te zetten’, vermoedt Dekker.

De directeur Hanzevast Shipping heeft de afgelopen twee weken niet stilgezeten. Hij moest veel regelen in de nasleep van de reddingsactie, vooral om de Amerikaanse ex-militairen legaal aan de Canadese wal te krijgen. ‘De mannen waren natuurlijk hun paspoort kwijt. Ze zijn onze passagiers en op het schip bevinden ze zich officieel op Nederlands grondgebied. We moesten dus nog heel wat heel wat organiseren om ze legaal van het schip af te krijgen. Daarvoor gelden strenge regels. We moesten speciale toestemming vragen aan de ambassade, de port authorities en andere instanties. Alles moet kloppen, het is allemaal heel bureaucratisch.’

En nu neemt het leven weer z’n normale gang, al zal dit de berokkenen ongetwijfeld hun leven lang bijblijven. ‘Voor de bemanning is het ook weer wennen. Na hun werkzaamheden die grotendeels gericht waren op de aanwezigheid van de onverwachte gasten, zal het nu weer business as usual zijn’, merkt Dekker op. Tastbare herinneringen hebben de bemanningsleden wel. De mannen aan boord hebben van de van de organisatie van de Talisker Whisky Atlantic Challenge een T-shirt en een oorkonde gekregen, weet Dekker. ‘En van ons krijgen ze een karaokeset voor aan boord’, lacht hij.

En hebben de Amerikanen gezegd of ze ooit nog eens aan een dergelijke wedstrijd mee gaan doen? ‘Daar waren ze vrij duidelijk in’, zegt Dekker. ‘Op zee zullen we hen voorlopig niet zien. Alle vier zeiden ze in koor: Dit doen we nooit meer.’